Jeta e Muhamedit

 "Ne te derguam ty (o Muhammed)vetem meshire per te gjitha botet."(El-Enbija:107)

Kur Ibrahimi dhe i biri i tij Ismaili ,paqja qoftë mbi ta,po ndërtonin shtëpin   e shejntë ,Qaben,i luteshin All-llahut:"Zoti yne,dërgo ndër ta ,nga gjiri i tyre,të Dërguar që tu lexoje atyre ajetet e Tua,tu mesojë atyre librin dhe urtësin e ti pastroje ata.Ska dyshim se ti je Ngadhnjyesi,i Dijshmi."(El-Bekare:129)

Si përgjegje e kësaj lutje u dërgua i fundit profet,i quajtur prej Zotit Muhammed-i lavderuar."Muhamedi është i dërguar i Allahut."(El-Feth:29)

Muhamedi s.a.v.s. është i Dërguar i Allahut dhe Pejgamberi i Tij i fundit.Ai quhet Muhamed, i biri i Abdullahut dhe i Emines.Ka lindur në Mekke në mëngjesin e ditës së hënë të vitit 571 të erës së re.Allahu me emrin e tij ka emërtuar një sure të Kuranit.

I Dërguari i Zotit,a.s që në rininë e tij ishte kombinim i vetive më të mira shoqërore.Ai ishte njeri shembullor,i peshonte gjërat dhe kishte gjykim të drejtë.Ai shquhej për origjinalitetin e mendimit ,për moralin e lartë   dhe për maturinë.Ende pa u bërë Pejgamber,ai luftonte praktikat besëtytenore dhe ishte aktiv në veprimtari të dobishme.Ai nuk pinte verë,nuk hante mish te therrur në altarët   e zotave dhe nuk merrte pjesë në festat e idhujtareve.Shokët e tij,Allahu qoftë i kënaqur me ta,thonë se ai"heshte gjatë",siç transmeton Ahmedi me sened të saktë.Heshtja e tij e gjatë e ndihmonte pozitivisht   në meditimin dhe hulumtin e thellë të vërtetës .Ai mendonte shumë   për besimin e popullit   të tij,se kujt i përkulej dhe i lutej ,se përse merrej me herezi,me me magji ,me falle etj...

Muhammedi s.a.v.s. ishte njeri ideal dhe kishte karakter të panjollosur.Ishte më zemërgjeri,më i qiltri dhe më mikpritësi dhe gjithmonë linte mbresa të thella te njerëzit me fytyrën e tij të devotshme.Ai ishte i dashur ndaj bashkeqytetareve dhe me i ndershmi në të folur dhe me temperament më të butë.Për shkak të respektit që gëzonte ,populli i tij e quajti"i besueshmi"

                PEJGAMBER NE VITIN E DYZET TE JETES

Kur u ngarkua me detyrën e pejgamberit në moshën dyzjetvjeqare,Allahu i shpalli ajetet e para kuranore nëpërmjet melekut Xhibril.Me fjalët e para   që iu zbritën ,"Lexo me emrin e Zotit që krijoji(çdo gjë)"(Alak :1),i shpallej luftë paditurisë ,mosbesimit dhe prapambetjes.Allahu kërkoi nga Pejgamberi s.a.v.s. të predikonte njëshmërin   e Allahut dhe ti paralajmeronte njerezitë për pasojat e idhujtarisë dhe të mosbesimit.

Gjatë tre viteve të para,Resulullahu s.a.v.s. ftoi në Islam fshehurazi dhe individualisht.Pastaj,Allahu i Madhërueshëm e obligoi atë që tu'a proklamonte fenë   kurejshëve:"Dhe paralajmëroje farefisin tënd të afërm."(Esh -Shu'ara:214)

Pastaj ,ende   pa u qetësuar   mirë Mekka e turbulluar ,ai urdhërohet   tu'a kumtojë   shpalljen të gjithëve ,pa përjashtim.Allahu thotë:"Ti haptazi prediko   atë që të është urdhëruar dhe shmangu idhujtareve."(El-Hixhr:94)

I Dërguari i Allahut s.a.v.s u drejtua kundër bestytënive te idhujtareve dhe kunder kotësisë së tyre duke thënë të vërtetën për idhujt dhe për pavlefshmërin   e tyre.Ai i sillte popullit të vet shembuj të paaftësisë   së idhujve për ti shërbyer vetes dhe tia sqaronte se ai që beson idhujt   dhe i merr ata ndërmjetësues mes tij dhe Allahut është në humbje të qartë.

Mekën e kaploi urrejtja ,shqetësimi dhe frika.Kush fliste kështu me zë të lartë kundër idhujve ?

Mekasit u ngritën sepse kuptuan se përqafimi i Islamit   do të thoshte të hiqnin dorë nga zotat e tyre të kotë dhe të largoheshin nga shumë marrëzi të tjera.Ata përdorën të gjitha metodat e mundshme,si ironinë,talljen,përgënjeshtërimin,shtrembërimin e mësimeve të resulullahut s.a.v.s. dhe shkaktimin e dyshimit për të penguar përhapjen   e dritës që lindi.Ata e kundërshtonin Kuranin me trilllimet e popujve të lashtë ,duke tentuar t'i zbavitnin njerëzit që ti largonin nga mësimi i Kuranit.Por,a shuhet vallë drita pse ashtu dëshirojnë disa?

Poloteistët e Mekkes e kundërshtuan Muhammedin s.a.v.s. dhe i persektuan ndjekësit e tij me vrazhdësi,por kjo nuk e lëkundi besimin   dhe durimin e tij dhe as nuk i ndaloi njerëzit që ti përgjegjen thirrjes së tij.

Nga zemra   në zemër,si lumi i kthjellët ,fjalët e mëdha dhe mësimin e Zotit gjenin vend në zemrat e njerëzve.Muhammedi s.a.v.s. na porosit se nuk ka Zot tjetër përveç Allahut ,Krijuesi i çdo gjëje ,që besimtarët janë vëllezër ,të sillen mirë ndaj prindërve dhe të afërmëve të tyre ,të jenë të vyrtyteshëm,të ndershëm,fisnikë ,modest,trimë dhe krenarë.Ai fton në sjellje të drejtë ,në ndihmë ndaj nevojtarëve ,fton që të çmohet njeriu   dhe dinjiteti njerëzor,të rrënohen idhujt dhe që në mesin e njerëzve të nderohen lidhjet e afërsisë(farefisit)

Në Mekke ai qëndroi 13 vite dhe mesazhit të tij i besuan pak njerëz,por vazhdoi të përmbushte misionin e tij e nuk u përkul.Edhe pse   ai dhe shokët e tij keqtrajtoheshin,as nuk u ankua as nuk u thye.Kur disa besimtarë iu ankuan për brutalitetin e idhujtarëve,ai i qortoi për ngutjen dhe u premtoi se Allahu do të përhapte fenë e Tij ,e ashtu ndodhi.

ISRAJA DHE MIRAXHI DHE ME PAS HIXHRETI NE MEDINE

Në këto rrethana të vështira ,në vitin e dhjetë të pejgamberllëkut,Profetit a.s. i ndodhi ngjarja e Israsë dhe e Miraxhit.Allahu e mori Muhammedin a.s. nga Meka dhe e dërgoi në Kuds,nga aty e ngriti mbi shtatë qiej e pastaj e ktheu në vendin e tij mbrenda një pjese të natës.Ky udhëtim ,përveq të qenit një dhuratë dhe mrekulli e madhe për të,ishte më se e nevojshme sepse e forcoi e i dha kurajo e shpresë.Gjatë këtij udhëtimi ai pa shumë gjëra të quditshme ,mësoi shumë fakte e fshehtësi ,u takua me Profetët para tij dhe atje iu bë obligim namazi dhe Zoti i foli pa ndërmjetësues.

Profeti Muhammed s.a.v.s. u shpërngul për në Medine , me leje prej Zotit,që tu kumtonte shpalljen dhe ta zbatonte fenë si duhet.Me të shkuar atje ,me ndihmën e Allahut ,i dha fund armiqësive,i bashkoi zemrat   dhe formoi një unitet të pazakontë.Për vërtetësin e Pejgamberllëkut të tij tanimë ishte në dijeni edhe armiku i tij.Për vërtetësin e mesazhit të tij dëshmuan edhe disa priftërinjë të krishter   e disa rabinë çifutë.Të gjithë e pranonin se Muhamedi s.a.v.s. nuk donte të realizonte ambiciet e tij personale,por donte të çonte në fund misionin që i kishte besuar Krijuesi.

Profeti Muhamed s.a.v.s. i shikonte vlerat morale si vlera jete   dhe thoshte:"Jam dërguar   për të përsosur normat e moralit."Transmeton Hakimi me sened të saktë (Es-Sahiha:45).Modestia e tij, me tërë atë madhështi ,është mahnitëse nga të gjitha aspektet   .Ai ishte i matur ,pa marrë parasysh rrethanat nëpër të cilat kalonte.Të gjithë kanë unin e tyre personal që në rrethana të caktuara nuk mund ta fshehin ,përveç të Dërguarit të Allahut s.a.v.s..E edukoi Zoti i tij dhe vërtet ishte personifikim i shpalljes që ai kumtonte nga Zoti.Prandaj shokët nuk dinin si ta përshkruanin më mirë por thoshin:"Karakteri i tij ishte Kurani.Ai nuk e lexoi Fjalën e Zotit (në Kuran)për të:"Dhe ti(o Muhamed)vërtet ke moral madhështor".Transm.Ahmedi me sened të saktë.

TIPARET E PROFETIT MUHAMED ALEJHI SELAM

I Dërguari i Allahut a.s. shquhej për aspektet e shumta të përsosmërisë që nuk ishin dhuruar askujt ,prandaj ai ishte i pakrahasueshëm dhe shokët e donin aq shumë.Asnjë   njeri në botë nuk është respektuar dhe nderuar sikur ai nga shokët e tij.Ata çë e njihnin mirë ishin mahnitur prej tij.Të tjerët   ishin të gatshëm   të flijonin jetën e tyre për të shpëtuar një thua të tij nga lëndimi,si   shembulli i Hababit ,i Jasirit ,i Sumejes etj..

Nuk duhet të befasohemi nga ky realitet ,pasi profetët e Zotit duhet të mbrohen edhe me jetë po qe se kërkohet, në mënyrë që ata ta kryejnë misionin që u dha Zoti dhe që ti mësojnë njerëzitë.

E kanë dashur sepse ka qenë i Dërguari i Allahut dhe i përkryer si asnjë krijesë tjetër njerëzore.Ai bashkonte devotshmërin   me moralin e lartë ,prandaj ishte   më i dashuri te Zoti dhe te njerëzit.Besonte fuqishëm tek Allahu dhe gjithë forcën e gjente në nënshtrimin ndaj tij.

Shquhej në fisin e vet për gjuhën e bukur dhe sjelljen e mirë e vyrtytet fisnike,por edhe nga pamja ka qenë i pashëm.Ishte i butë i përzemërt dhe gjithnjë ka thënë vetëm të vërtetën.Ai shquhej për normat e përsosura etike,të cilat nuk mund të përshkruhen me fjalë.

Kur heshte ,dallohej për qëndrimin   dinjitoz dhe për maturinë dhe kur fliste,e frymezonte shkëlqimi dhe eleganca.Ka qenë njeriu më i bukur dhe më elgant prej së largu,por edhe më i bukur dhe më tërheqës prej së afërmi.Me logjikë të pastër dhe me jehonë të këndshme ,dhuntia e të folurit të tij ishte si varg margaritarësh.As trupshkurtër që të mos vërehet,as trupgjatë që të dallohet.I fuqishëm,as i ngrysur as i vrejntur.I shoqërueshëm dhe i kujdeshëm ndaj bashkëbiseduesit.Mes shpatullave ka pasur vulën e pejgamberllëkut.

Kishte shtrëngim dore të fuqishëm.Kishte natyrë të butë dhe sjellje fisnike .Kur e shihte dikush rastësisht,ndjente ndaj tij respekt e nderim të thellë.Kush shoqërohej me të,e donte dhe e çmonte.Ka qenë zemërbutë dhe tolerant,gjithnjë i gatshëm për të falur kur duhet.Ai që e përshkruante ,thoshte:"Nuk kam parë para tij e as pas tij dikë që i pëngjante atij s.s.v.s!"Tirmidhiu.

Ligjërimin e fillonte dhe e perfundonte tejet qartë.Fliste në mënyrë koncize,jo gjërsisht,me gjuhë të pastër,me domethënie e urtësi të qarta dhe nuk përdorte fjalë boshe.

Gjëja   më e bukur që ka pasur ka qenë dhuntia e Allahut të Madhërishëm për të pranuar Shpalljen dhe shkathtësia për t'ua kumtuar atë njerëzve.